BİLMECE

Hacivat (Gelir.): Karagöz’üm, ben sana bir şey söyleyeceğim.

Karagöz: Söyle bakalım.

Hacivat: Bilmece bilir misin?

Karagöz: Maşallah!

Hacivat: Efendim?

Karagöz: Maşallah!

Hacivat: Demek bilirsin!

Karagöz: Hem de nasıl…

Hacivat: Yaa!

Karagöz: Yaa! Ne sandın? Bilmece demek ben demek, ben demek bilmece demek. Söyle bilmeceni, al cevabını!

Hacivat: Peki Karagöz’üm, bir tane sorayım.

Karagöz: Sor bakalım.

Hacivat: “Sokakta aldım bir tane, evde oldu bin tane.” Nedir bu, bil bakalım?

Karagöz: Bunu bilmeyecek ne var?

Hacivat: Ne peki?

Karagöz: Tahtakurusu.

Hacivat: Hay körolmayasıca Karagöz’üm.Tahtakurusu olur mu?

Karagöz: Pekâlâ olur. Sokaktan bir tane kap da evde nasıl çoğalırlar gör.

Hacivat: Benim söylediğim bilmece nar.

Karagöz: Haaa, nar. (Güler.) He he heee!

Hacivat: Bir tane daha sorayım mı?

Karagöz: Sor bakalım?

Hacivat: Efendim,”Çınçınlı hamam, kubbesi tamam, bir gelin aldım, babası imam.”

Karagöz: (Atılır.) Onu bilirim. Hacivat: Kim?

Karagöz: Bizim mahallenin imamının kızı.

Hacivat: Değil Karagöz’üm. Bu benim söylediğim başka bir şey. Canlı değil fakat canlı gibi. Efendime söyleyeyim çalışır.

Karagöz: (Düşünür.) Canlı değil de canlı gibi Canlı gibi, canlı gibi… Bildim Hacivat! Hamam kurnası

Hacivat: Bilemedin, yahu saat derler buna saat… Hani sen bilmece biliyordun

Karagöz: Biliyordum ama unutmuşum…

Hacivat: Bir tane daha sorayım mı?

Karagöz: Sor bakalım.

Hacivat:”Yer altında kırmızı minare.”

Karagöz: Kim bilmez onu yahu?

Hacivat: Neymiş bakalım?

Karagöz: Kırmızı minare işte.

Hacivat: Değil! Bu yenir.

Karagöz: Yenir mi? (Düşünür.) Bilemedim.

Hacivat: Efendim, havuç.

Karagöz: (Hacivat’ı dövmeye başlar.) Sen de tokatları ye avuç avuç!

Hacivat: Dur Karagöz’üm, bir tane daha soracağım. Bilemezsen karışmam.

Karagöz: Hadi sor, bakalım.

Hacivat: “Bir ufacık fıçıcık, içi dolu turşucuk.”

Karagöz: Turşu fıçısı.

Hacivat: Değil efendim.

Karagöz: Fıçı turşusu.

Hacivat: Değil canım.

Karagöz: Lahana turşusu.

Hacivat: Değil gözüm.

Karagöz: Pırasa turşusu.

Hacivat: Değil ciğerim.

Karagöz: Turşuların turşusu.

Hacivat: Değil Karagöz’üm, değil. “Bir ufacık fıçıcık, içi dolu turşucuk” Karagöz: Adam turşusu.

Hacivat: Bak Karagöz’üm. Benim sorduğum bilmece hastalara şifa, dertlilere deva…

Karagöz: Verin şu fakire beş on para sadaka…

Hacivat: Ne oluyor Karagöz’üm?

Karagöz: Ne olacak. Dilenci duası yapıyorsun.

Hacivat: Bir ipucu daha vereyim. Sana sorduğum bilmece sarıca, suluca. Karagöz: Haaa, bildim! Aksaray hamamı.

Hacivat: Öyle değil efendim… Şimdi Karagöz’üm, seninle burdan kalksak…

Karagöz: Evet.

Hacivat: Bir misafirliğe gitsek.

Karagöz: Gitsek.

Hacivat: Efendim, kapıyı çalarız.

Karagöz: Neye çalıyoruz kapıyı?

Hacivat: Efendim, yani kapıyı açsınlar diye.

Karagöz: Haa… Ben de kapıyı şöyle gizlice aşıracaksın sandım.

Hacivat: Efendim, bize kapıyı açarlar mı? Karagöz: Açarlar.

Hacivat: “Buyurun” derler değil mi? Karagöz: Ya demezlerse?

Hacivat: Canım, derler. Efendim, gider misafir odasında otururuz. Bize birer kahve, birer de çay getirirler.

Karagöz: Ya getirmezlerse?

Hacivat: Canım, getirirler.

Karagöz: Getirirler, getirirler.

Hacivat: Efendim, hatta yemek vakti gelince tabi bize bir yemek yedirecekler.

Karagöz: Kim yedirecek yahu?

Hacivat: Kim yedirecek, ev sahibi.

Karagöz: Haa, ev sahibi.

Hacivat: Efendim, yemek vakti gelip de yemek yedirecekleri zaman, ilkönce yemek odasının ortasına bir şey sererler. Ne sererler Karagöz’üm?

Karagöz: Yemek odasının ortasına mı? Hacivat: Evet.

Karagöz: Çamaşır sererler.

Hacivat: Canım, ne münasebeti var?

Karagöz: Sokakta yağmur, yağış olur, kurusun diye.

Hacivat: Hayır efendim, sofra kurarlar.

Karagöz: Haa, sofra kurarlar.

Hacivat: Sofranın üstüne dört ayaklı ne korlar?

Karagöz: Dört ayaklı… (Düşünür.) Kedi korlar.

Hacivat: Değil Karagöz’üm masayı korlar.

Karagöz: Peki, canım koysunlar.

Hacivat: Sonra birer tas çorba getirirler.

Karagöz: Benimki işkembe olsun!

Hacivat: Peki, canım! Sonra bu çorbalara bir şey sıkarlar. Nedir bu?

Karagöz: Sıkarlar, sıkarlar… Kaşık sıkarlar.

Hacivat: Hayır canım, kaşık dizilir.

Karagöz: Sıkarlar, sıkarlar… Tuz sıkarlar.

Hacivat: Birader, tuz ekilir.

Karagöz: Sıkarlar, sıkarlar… Ekmek sıkarlar.

Hacivat: Canım, ekmek doğranır.

Karagöz: Sıkarlar, sıkarlar… Biber sıkarlar.

Hacivat: Hayır, biber serpilir.

Karagöz: Sıkarlar, sıkarlar, sıkarlar… Eee, artık misafirler dişlerini sıkarlar.

Hacivat: Canım, neden?

Karagöz: Birisi başlasın da sonra biz başlayalım, diyerekten.

Hacivat: Efendim, değil. Çorbanın içine ne sıkarlar? Onu soruyorum.

Karagöz: Hoppalaa! Sıkarlar, sıkarlar…

Hacivat: Ne sıkarlar?

Karagöz: Tabanca sıkarlar.

Hacivat: Tabancanın ne işi var?

Karagöz: Şehriyelerle pirinçler kavga ediyorlarsa ayrılsınlar diye.

Hacivat: Karagöz’üm, limon sıkarlar. Benim de sana söylemiş olduğum “Bir ufacık fıçıcık, içi dolu turşucuk”, “limon” değil mi?

Karagöz: Bunu kim bilmez be! Şurada oturan mini mini yavrular bile bilir. Sen şimdi bilmeceyi benden dinle.

Hacivat: Benim bilmecelere karnım tok.

Karagöz: Dinle bakalım.

Hacivat: Söyle Karagöz’üm!

Karagöz: Çabuk bilme haa!

Hacivat: Canım, söyle bakalım nedir?

Karagöz: E üstünde kaydırmaca.”

Hacivat: Gayet basit: Sabun.

Karagöz: Peki,”Dil üstünde kaydırmaca.”

Hacivat: Efendim, dondurma.

Karagöz: (Hacivat’ı dövmeye başlar.) Ben sana çabuk bilme demedim mi?

Hacivat: (Gider.)